اگر کسی مرا خواست ، بگویید رفته باران را تماشا کند

و اگر باز اسرار کرد ، بگویید برای دیدن طوفانها رفته است

و اگر باز هم سماجت کرد ، بگویید رفته است تا دیگر باز نگردد

باختم در عشق اما باختن تقدیر نیست

ساختم با درد تنهایی مگر تقدیر چیست؟

یادته یه روز بهم گفتی:

هروقت خواستی گریه کنی برو زیر بارون که نکنه نامردی اشکاتو

ببینه و بهت بخنده،

گفتم:اگه بارون نبود چی؟

گفتی:اگه چشمای قشنگ تو بباره آسمون گریش میگیره،

گفتم:یه خواهش دارم،وقتی آسمون چشمام خواست بباره تنهام نزار،

گفتی:چشم،

حالا امروز من دارم گریه میکنم اما آسمون نمیباره،تو هم اون دور

دورا ایستادی و بهم میخندی.

وحشت از عشق که نه،ترسم از فاصله هاست

وحشت از غصه که نه،ترسم از خاتمه هاست

ترس بیهوده ندارم،صحبت از خاطره هاست

صحبت از کشتن ناخواسته ی عاطفه هاست

کوله باری پر از هیچ،که بر شانه ی ماست

گله از دست کسی نیست،مقصر دل دیوانه ی ماست

شب ها زغم دوری تو خواب ندارم

                                                 رحمی به دلم کن که دگر تاب ندارم

بس زغم دوری تو گریه نمودم

                                               چشمم به زبان آمد و گفت اشک ندارم...

آرزو دارم فقط یکبار سرت را روی سینه ام بگذاری تا طپش نامنظم قلبم را احساس کنی،ولی از این میترسم که قلبم به احترامت بایستد!!!

  باید فراموشت کنم   

چندی است تمرین می کنم

من می توانم می شود

آرام تلقین می کنم

حالم ؟ نه اصلا خوب نیست

تا بعد بهتر می شود

فکری برای این دل تنهای غمگین می کنم

من می پذیرم رفته ای

اکنون تنها تر شدم

خود را برای درک این صدبار تحسین می کنم

کم کم ز یادم می روی

این روزگار و رسم اوست

این جمله را با تلخی اش

صد بار تضمین می کنم 

خداوندا نمی دانم
در این دنیای وانفسا
كدامین تكیه گه را تكیه گاه خویشتن سازم
نمیدانم
نمی دانم خداوندا.
در این وادی كه عالم سر خوش است و دلخوش است و جای خوش دارد.
كدامین حالت و حال و دل عالم نصیب خویشتن سازم
نمی دانم خداوندا
به جان لاله های پاك و والایت نمی دانم
دگر سیرم خداوندا.


دگر گیجم خداوندا
خداوندا تو راهم ده.
پناهم ده .
امیدم خداوندا .
كه دیگر نا امیدم من و میدانم كه نومیدی ز درگاهت گناهی بس ستمبار است و لیكن من نمیدانم
دگر پایان پایانم.
همیشه بغض پنهانی گلویم را حسابی در نظر دارد و می دانم كه آخر بغض پنهانم مرا بی جان و تن سازد.
چرا پنهان كنم در دل؟
چرا با كس نمی گویم؟
چرا با من نمی گویند یاران رمز رهگشایی را؟
همه یاران به فكر خویش و در خویشند. گهی پشت و گهی پیشند
ولی در انزوای این دل تنها . چرا یاری ندارم من . كه دردم را فرو ریزد
دگر هنگامه ی تركیدن این درد پنهان است
خداوندا نمی دانم
نمی دانم
و نتوانم به كس گویم
فقط می سوزم و می سازم و با درد پنهانی بسی من خون دل دارم. دلی بی آب و گل دارم
به پو چی ها رسیدم من
به بی دردی رسیدم من
به این دوران نامردی رسیدم من
نمیدانم
نمی گویم
نمی جویم نمی پرسم
نمی گویند
 جوابی را نمی دانم
سوالی را نمی پرسند و از غمها نمی گویند
چرا من غرق در هیچم؟
چرا بیگانه از خویشم؟
خداوندا رهایی ده
كللام آشنایی ده
خدایا آشنایم ده
خداوندا پناهم ده
امیدم ده
خدایا یا بتركان این غم دل را
و یا در هم شكن این سد راهم را
كه دیگر خسته از خویشم
كه دیگر بی پس و پیشم
فقط از ترس تنهایی
هر از گاهی چو درویشم
و صوتی زیر لب دارم
وبا خود می كنم نجوای پنهانی
كه شاید گیرم آرامش
ولی آن هم علاجی نیست
و درمانم فقط درمان بی دردیست
و آن هم دست پاك ذات پاكت را نیازی جاودانش هست

با من بمان این روزها 

 با من که تنها مانده ام

 تقدیر خود را خط به خط

در چشم هایت خوانده ام

این روز ها با من بمان

 این روزها عاشق ترم

این روزها یاد تو را با خود به رویا میبرم

با من فراسوی زمان در خاطره دیدار کن

 در ناگهان این غروب خورشید را تکرار کن

تا فرصت دیدار تو هر رورز را سوزانده ام

در کوچ ناهنگام تو در کوچه ها جا مانده ام

من با تو روشن کرده ام فانوس راه رفته را

بر چوب خط عمر خود خط میزنم هر هفته را

با من بمان...